
SON VAGON
Annesi ve babası her yaz oÄŸullarını, büyükannesinin yanına gönderirken trende ona eÅŸlik edip bir sonraki gün aynı trenle eve dönerlerdi.
Biraz büyüdüÄŸünde çocuk anne ve babasına dedi ki:
-Artık büyüdüm, bu yıl büyükannemin yanına tek başıma gitmeyi denesem, ne dersiniz?
Kısa bir tartışmadan sonra anne ve babası bu konuda fikir birliğine vardılar.
Ä°stasyon platformunda ona el sallayıp uÄŸurlarken ve vagonun penceresinden son tembihlerini yaparken çocuk aynı ÅŸeyleri tekrarlamaya devam etti:
-Evet , biliyorum, biliyorum, yüzlerce kez söylediniz...
Tren kalkmak üzereydi ki babası:
-OÄŸlum olur ya; kendini rahatsız ve yalnız hissedersen ya da korkarsan bu senin için, dedi ve oÄŸlunun cebine bir ÅŸey koydu.
Ve çocuk artık tek başınaydı, Etrafında yabancı insanlar birbirleriyle itiÅŸip kakışıyor, gülüyor, kompartımana girip çıkıyorlardı.
Kondüktör çocuÄŸun biletine bakarken, yalnız yolculuk yaptığını fark etti, birisi ona acır gibi baktı. Onu iÅŸaret edip fısıldayanlar oldu.
Çocuk birden, kendini çok huzursuz hissetti ve rahatsızlığı her bakışla daha da arttı.
Başını önüne eÄŸdi, koltuÄŸun köÅŸesinde adeta büzüÅŸtü ve gözyaÅŸları yanaklarından süzülmeye baÅŸladı.
İşte o anda babasının cebine bir şey koyduğunu hatırladı.
Titreyen elleriyle, el yordamıyla o küçük kâğıt parçasını buldu ve açtı. Kağıtta ÅŸunlar yazılıydı:
-Oğlum, biz son vagondayız...
***
Çocukların uçmasına izin vermeliyiz, onlara güvendiÄŸimizi göstermeliyiz ama onlar hayatı göÄŸüsleyene kadar da son vagonda olmalıyız.